Mówi się, że małe dzieci to mały kłopot, a duże dzieci to duży kłopot. Stwierdzenie to przekłada się również i co ważniejsze sprawdza patrząc na nie z perspektywy przysłowiowego dziecka.

 

Kiedy byliśmy mali, czyli jeszcze w szkole podstawowej, byliśmy beztroskimi brzdącami swawolnie biegającymi po szkolnym boisku. Problemów było wtedy niewiele, a jeśli więcej, nie były takie straszne, jak mogłoby się wydawać (choć, owszem, zmierzenie się z sienkiewiczowskimi opisami przyrody w „W pustyni i w puszczy” nie należało do najłatwiejszych). Wtedy istotne było, kto ma ładniejsze pudełko na kanapki, bardziej urocze kokardki we włosach czy nowocześniejszą, ulepszoną wersję pistoletu na kulki. Z wiekiem problemów przybywało i niestety przybywać będzie. To, co teraz wydaje nam się tragedią, za kilka lat będzie zaledwie błahostką w morzu innych spraw. Jednak czasy się zmieniły, a z nimi ludzie. Postęp cywilizacyjny i techniczny znacznie ułatwiły na życie, jednak nie zawsze łatwiejsze oznacza lepsze. Nasi dziadkowie i rodzice mieli różną od nas mentalność. Nie bali się stawić czoła problemom, po prostu je rozwiązywali, co łączyło ich jeszcze bardziej, więc automatycznie ich więzi były silniejsze. Kilkanaście lat wstecz odsetek rozwiedzionych małżeństw był znacznie mniejszy niż dziś. Jak wykazały badania, obecnie przeciętny uczeń liceum ma tyle samo lęków, co statystyczny pacjent szpitala psychiatrycznego w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Co to oznacza? Coraz bardziej się boimy, nie potrafimy poradzić sobie z kłodami, które los rzuca nam pod nogi. Stąd rosnące statystyki samobójstw wśród młodzieży. Uzależnienie od nikotyny, alkoholu i narkotyków też nie biorą się znikąd. Zdarza się, że tak głęboko ukrywamy swój ból , iż nikt nie potrafi tego dostrzec. Świadczy to o człowieku jako o dobrym aktorze, jednak bardzo pokrzywdzonym. Mają miejsce również takie sytuacje, kiedy cierpimy, a nikt nie zauważa tego celowo, co jest jeszcze bardziej okrutne. Ci, którzy nie potrafią poradzić sobie z własnymi problemami, chwilowo starają się od nich odciągnąć uwagę. Są oni z góry na straconej pozycji, ponieważ to strach, strach przed porażką, odrzuceniem, wyśmianiem paraliżuje zdolność logicznego myślenia i obrony przed złem.

 

Nikogo nie szufladkując, drugą grupę ludzi można nazwać wiecznymi dziećmi kwiatami, które, choć na co dzień szczęśliwe, również zmagają się z ciężkimi problemami, choć w większości przypadków jest to praktycznie niedostrzegalne. Czerpią z życia garściami, są zawsze uśmiechnięci, chętni do pomocy, wszędzie ich pełno. Cieszą się nie tylko sami z siebie, ich obecność wywołuje również radość widoczną na twarzach innych. Są światełkiem w tunelu dla innych. Czasami widoczna jest różnica między tymi dwoma rodzajami, jakie na przestrzeni ostatnich lat ukształtowały się w naszym społeczeństwie. Powinniśmy być jednak ponad wszelkimi podziałami, ponieważ Bóg tworzył nas na swoje podobieństwo, więc w gruncie rzeczy jesteśmy tacy sami, tylko charaktery mamy nieco inne. Tutaj odzywa się teoria, iż przeciwieństwa się przyciągają, która również została udowodniona naukowo. Opiera się ona na wzajemnym podziwie. Doceniamy w drugiej osobie to, czego my nie mamy lub nigdy nie będziemy w stanie zrobić. W naszym rozwoju, dojrzewaniu do całości formy człowieka, jakim się w przyszłości staniemy, ogromną rolę odgrywają przyjaciele. Oni są naszą podporą, szczęśliwcy trafią na takich, którzy są przy nich całe życie. Możemy otworzyć przed nimi swoje serca i wylać wszystkie smutki. Oni nas cierpliwie wysłuchają, nawet pokręconego jazgotu, który wydobywa się z ust dziewczyny w apogeum histerii i nigdy tego nie zignorują. Czasami wystarczy kogoś przytulić, żeby dać mu siłę potrzebną do przetrwania następnych kilku godzin. Poza tym ludzie, którzy często się przytulają, bardziej sobie ufają (przytulajmy się więc jak najczęściej ).

 

Codziennie stajemy przed wyborami, które diametralnie mogą odmienić naszą dotychczasową egzystencję. Nie bądźmy jednak monotonni i nie podążajmy nieustannie tą samą ścieżką. Nonkonformiści nie są szaleńcami, to ludzie, którzy są przebojowi, chcą w życiu osiągnąć coś wspaniałego. Jednak Ci wyzuci z jakichkolwiek drobin szczęścia, choć wcale nie jest to łatwe, powinni brać przykład z dzieci kwiatów.

 

Dokonując ostatecznego rozrachunku z własnym sumieniem i całą resztą świata myślę, iż mogę stwierdzić, że życie . . . jednak nie jest bez sensu! Spójrzcie tylko na to, co tacza nas wiosną, latem i jesienią. Wszystko jest takie piękne kolorowe i bajeczne (pomimo wzmożonej produkcji alergenów). Wokół jest tyle miłości (nieważne czy kochankowie kłócą się czy nie, skoro za moment ponownie się pogodzą i znowu będą szczęśliwi). Cały świat oddycha pełną piersią, więc i my postarajmy się to zrobić. Pomimo wszystkich problemów, niesnasek i przykrości, których doświadczamy ze strony ze innych.

 

Bądźmy połączeniem altruizmu i odwagi, sprawiedliwości i serdeczności oraz erudycji, ponieważ łącząc te wszystkie cechy w jednym, stajemy się lepszymi ludźmi, takimi, którzy inaczej patrzą na świat, każdy adekwatnie do swoich możliwości. Wpajając w siebie to stopniowo, osiągniemy finalnie poziom najwyższy i wtedy z czystym sumieniem będziemy mogli stwierdzić, że życie jednak ma sens!