Aktualności

Dojrzałość

Kiedy zapytamy przypadkowego nastolatka, kiedy kończy się młodość, możemy spodziewać się, że poda on pewien przedział wiekowy. Czy ma rację? Owszem, ma, ale tylko w pewnym stopniu. Dla niektórych młodość trwa piętnaście lat, a dla innych do trzydziestego roku życia. Zdania na ten temat są bardzo rozbieżne. Łatwo możemy wyobrazić sobie osobę w podeszłym wieku zachowującą się i ubierającą jak nastolatek. Taka osoba może czuć się młoda i twierdzić, że jest młoda, choć przez resztę społeczeństwa uznawana jest za staruszka. Działa to też w inną stronę, mianowicie gdy młody człowiek swoim zachowaniem przypomina osobę dorosłą. Czemu tak się dzieje?

Mogę jedynie przypuszczać, iż wpływ na to ma środowisko, w którym żyjemy, lub chęć zwrócenia na siebie uwagi. Każdy z nas jest inny i nie wszyscy mają takie samo zdanie na temat młodości, dojrzałości czy dorosłości.

Młodość − słowo to zapewne wielu osobom kojarzy się z beztroską, zabawą i brakiem obowiązków. Oczywiście są to trafne spostrzeżenia, jednak nie zawsze młodym ludziom jest tak wesoło, jak wydaje się dorosłym. To właśnie wtedy poznajemy świat, uczymy się życia, wybieramy swoją drogę. Popełniamy przy tym wiele błędów i staramy się wyciągnąć z nich jakieś wnioski. Na każdym kroku spotykamy coś nowego. Spodziewamy się, że świat czeka na nas z otwartymi ramionami. I wtedy nadchodzi chwila wielkiego rozczarowania, w głowie przewijają się słowa: „to nie tak miało być, przecież miało nie być problemów, miało być tak fajnie”.

W czasie młodości przeżywamy również swoje pierwsze miłości − uczucia krótkotrwałe, które jednak na zawsze pozostają w pamięci. Stopniowo zdajemy sobie sprawę, że życie nie jest takie kolorowe, jak nam się wydawało i że z każdym dniem staje się coraz trudniejsze. Z roku na rok przybywa obowiązków, sami musimy o siebie dbać i odpowiadać za swoje czyny. Czy to nie dziwne, że jeszcze tak niedawno bawiliśmy się w piaskownicy, a teraz musimy podjąć decyzje, od których zależy nasza przyszłość?

Z czasem dociera do nas, że stajemy się dojrzalsi. Wkraczamy w nowy etap swojego życia i musimy dać sobie radę w świecie dorosłych. Kształtuje się wtedy nasz charakter − zbuntowany nastolatek zamienia się we w pełni dojrzałego człowieka, lecz na to trzeba czasu. Dojrzałość nie oznacza tego samego, co dorosłość. Ukończywszy osiemnaście lat, stajemy się pełnoletni, dojrzali zaś stajemy się, gdy wiemy, czego chcemy, staramy się osiągnąć swój życiowy cel, jesteśmy stali w uczuciach i bierzemy na siebie pełną odpowiedzialność za swoje słowa i czyny.

Gdy mamy już pewien bagaż doświadczeń, często udzielamy rad innym, aby nie popełniali tych samych błędów, co my. Jednak nie zawsze jesteśmy w stanie sami uporać się z własnymi problemami, potrzebujemy rozmowy oraz pomocy ze strony innych. Czasem budzi się w nas myśl, że zmarnowaliśmy swoją młodość, obracając się w towarzystwie niewłaściwych osób, które mogły mieć negatywny wpływ na nasze postępowanie czy nawet relacje rodzinne. Często właśnie za namową znajomych wyrządzamy wiele krzywd swoim bliskim, którzy martwią się o nas i potrafią nam wybaczać, lecz my nie okazujemy im za to wdzięczności. Kiedy potrafimy przeprosić i przyznać się do popełnienia czegoś złego, zachowujemy się jak dojrzali ludzie, którzy są świadomi swoich występków. Wszystko to przychodzi z czasem, nie da się za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stać się odpowiedzialną osobą.

Na koniec chciałabym zwrócić się do wszystkich młodych ludzi, aby wybrali sobie swój życiowy cel i nie dążyli do niego – mówiąc kolokwialnie – po trupach, lecz własnymi osiągnięciami udowodnili, że potrafią wiele, tak by po latach, gdy spojrzą w lustro, mogli z całą pewnością powiedzieć, że dali z siebie wszystko, co tylko mogli, żeby stać się kimś i wynagrodzić krzywdy osobom, którym sprawiły ból.

Olga Klarczyńska